ML donderdag 29 december.

In Zuid Amerika zijn opvallend veel Nationale parken. De naam van het Nationale park, waar wij doorheen reden op weg naar Bolivia is: Reserva Aymara Lupaca. Volgens mij geen brandje waard. Eerst moeten ze de weg klaarmaken.

Op een en dezelfde dag kan de temperatuur veel wisselen. ’s Morgens koud en dan word het steeds warmer en moet je gaan pellen en ’s avonds ben je weer aan het rillen. Dit alleen op grote hoogte.

In Bolivia was de organisatie van onze Panamericana reis overgedragen aan een Boliviaanse reisorganisatie. Deze organisatie heeft zich goed gekweten van zijn taak. Op moeilijke punten stond steeds iemand met een rode vlag om te helpen, of de weg te wijzen. Ook vandaag weer een drukke dag vol belevenissen. Het begint ’s morgens al met een politie-escorte bij het uitrijden van La Paz. De verkeersdrukte, met bijbehorende chaos in La Paz is enorm. Voorop een politieauto met af en toe loeiende sirene om vrij baan te maken en op regelmatige afstanden motoragenten, die probeerden te beletten, dat er auto’s tussen kwamen. Bij de tolpoortjes mochten alle Volvo´s door een speciaal geopend poortje rijden. Het liep gesmeerd. We waren snel de stad uit.
Dicht bij La Paz ligt het hoogstgelegen racecircuit van de wereld. We zijn ook een rondje gaan rijden en kregen na afloop een certificaat. Bij degene, die de certificaten uitdeelde, ging de motorkap open en vertelde Bob, dat hij niet hard had kunnen rijden vanwege de verschoven veerschijven. Wij begrepen, dat er in het dorp een garage was. Hij pakte een kaartje, schreef er iets op en dit moesten we aan de man met de vlag in het dorp laten zien. Ook hier weer meteen de motorkap open. Hij pakte wat gereedschap en toen het niet lukte het euvel te verhelpen, pakte hij zijn mobiel. Even later verscheen iemand met gereedschap. Deze man slaagde erin om een veerschijf op zijn plaats te krijgen, echter de andere was weerbarstiger. Op dit moment kwam de reisleider langs en kreeg ik een kaartje waar hij weer… op schreef. Ik begreep,dat dit de grootste garage van Bolivia was. Fout dus. Het was de plaats van de ingelaste plaspauze. Bij aankomst kwam een mannetje op Bob af en die ging sleutelen, maar vroeg wel regelmatig aan Bob, hoe dingen in elkaar zaten. Ondanks deze perikelen lijkt het of de auto weer iets beter rijdt.. Even later komen we bij het Titicacameer, welk prachtig . Even later komen we bij de veerpont. De Volvo’s worden naar de afvaart voor meerdere boten tegelijk gedirigeerd, Dit is echt nog folklore en mag niet verloren gaan. Op een boot past een enkele of twee Volvo’s. Je moet goed in de gaten houden waar je rijdt anders zit je in een gat, De zon schijnt en alles ziet even vrolijk uit. Vlak voor Copocabana komen we de Boliviaanse douane tegen, die ons vlot laat passeren. Als we het stadje binnenrijden moeten we stoppen en wordt onze auto versierd en daarna mogen we pas verder rijden voor de zegening van auto en bestuurder. De pastoor maakt overuren en racet van auto naar auto.
Een aantal kilometers verder is de Peruaanse douane en dit heeft meer voeten in de aarde. Gelukkig zijn de mensen van de Boliviaanse reisorganisatie nog actief en helpen ons geweldig, waardoor ook dit meevalt. Bij deze grens zijn primitieve wisselkantoortjes, waar ik alle Boliviaanse geld in Peruaanse Sols wissel. Je krijgt geen afrekening en moet er maar op vertrouwen dat alles klopt. Het titicacameer is het hoogst bevaren meer van de wereld. Het lijkt eindeloos. We zijn gestegen en kijken van bovenaf op het meer en kunnen de einder niet zien. Bij aankomst in Puno is Bob zo moe dat hij meteen in slaap valt. Ik neem een taxi naar Puno om te proberen een opzetzonnebril voor Bob te kopen en geld te pinnen. Bij de turist information hoor ik dat je de kathedraal kunt bezichtigen. Bij de ingang koop ik bij twee Boliviaanse vrouwen enkele kaarsjes. De kerk is heel sfeervol. In een zijkapel wordt een mis opgedragen en deze muziek dringt zacht door in de hoofdkerk. Er branden veel kaarsjes en een grote kerststal staat opgesteld in de kerk. Nostalgie van vroeger.
's Avonds tijdens het diner muziek van een traditionele Andesgroep met een dansgroep. Al met al een drukke, geslaagde dag.