ML vrijdag 30 december.

Om acht uur vanmorgen ging de excursie naar de Uros eilanden van start. Dit zijn de drijvende eilanden, waar de Uros indianen leven. Deze indianen zijn in de vijftiende eeuw voor de Inca’s gevlucht en vonden hier een toevluchtsoord. Onze gids was een regelrechte afstammeling van de Uros, zijn overgrootvader had nog op zo’n eiland gewoond. Aan de overkant van het hotel gingen we aan boord en stopten bij een klein eiland waar nog geen toeristenboot lag. In totaal leven er ongeveer 2000 indianen, verdeeld over 67 eilandjes. Ongeveer 1000 hiervan willen geen contact met toeristen en willen de oude tradities bewaren. Hier kom je dus ook niet als toerist. Het andere deel is een groot openluchtmuseum, waar je een indruk kunt krijgen van hoe het er vroeger toeging. Tot elf uur zijn toeristen welkom, daarna gaan ze aan de slag met de werkzaamheden om het eiland in stand te houden. Ze gaan dan riet/biezen snijden. Per maand zakt het eiland ongeveer 70 centimeter, Om droge voeten te houden wordt het eiland iedere maand met zo’n 70 cm opgehoogd. De afstand tot de bodem bedraagt 13 tot 20 meter. Als de afstand tot de bodem nog maar 60 cm, bedraagt, zoeken ze een nieuw eiland. Alleen de frames van de huizen worden meegenomen. Van origine komt er een klein visje in het meer voor, de karachi, later werd forel uitgezet en weer later nog een andere vis. Gisteren zijn we viskwekerijen gepasseerd. Tijdens het praatje zat aan de kant een urosvrouw een traditionele lap te borduren. De stof wordt gekocht, want op de eilanden zijn geen weefgetouwen. Na afloop van het praatje werd ik naar het traditionele eenkamerhuis van Francisca en Damiaan meegenomen. Van wand tot wand een groot bed, daarvoor een ruimte waar je op de grond kunt zitten. Aan de bovenkant van de ruimte is een touw gespannen waar kleding etc. overheen hangt. Wij vergaten te vragen waar de vier kinderen sliepen. Ik denk ook in het grote bed. Op een eiland woont een clan. Men is allemaal familie van elkaar. Jaarlijks zijn er een aantal Christelijke feesten op de vaste wal, waar geprobeerd wordt een partner te vinden. Op de vaste wal is een kerkhof, waar de doden worden begraven. Er wordt niet gecremeerd, want men gelooft in reïncarnatie. Buiten was een soort marktje waar geprobeerd werd spullen aan de man/vrouw te brengen. Ik ben weer eens gevallen voor traditioneel handwerk en kreeg als beloning een “amulet”.
Volgens onze gids zijn de Uros eilanden geen lang leven meer beschoren. Hooguit nog 10 tot 20 jaar. Kinderen gaan nu naar school en willen daarna niet meer dit harde leven. Hoewel ik weinig oorspronkelijks ondervond, vind ik het toch jammer wanneer dit verdwijnt, want een levend museum, waar je op een prettige educatieve mannier kennis kunt maken met het verleden is ook heel belangrijk.
Om 11 uur waren we terug in het hotel. Snel nog even een thermoskan met heet water, voor de coca thee voor onderweg, geregeld. En daarna begonnen we aan de afstand voor vandaag, 340 kilometer, reistijd ongeveer 6 uur. Eindbestemming Urubamba/Cusco. Op de tolweg, vlak voor Juliaca, werden de Volvo’s aan de zijkant van de weg gedirigeerd. Toen er voldoende verzameld waren werden we met politie-escorte naar de andere kant van de stad gebracht. Onderweg passeren we warmwaterbronnen. Het landschap is mooi, maar niet meer zo extreem. De guanaco’s, vicuas zijn intussen apacalpa’s geworden. Ook hier in Peru weer de nietsontziende verkeersdrempels. We rijden achter andere Volvo’s aan en doen bijna acht uur over de afstand. Daardoor rijden we het laatste uur in het donker en dan zie je de drempels nauwelijks meer. Aan tafel hoorde ik, dat de afstand zeker negentig à 100 km. Langer was.
Lang leve Chili. Bij mijn weten tot nu toe het enige land in Zuid Amerika. Dat nog niet gevallen is voor verkeersdrempels.