ML woensdag 28 december

Vandaag woensdag 28 december is het ontbijt tussen 6 en 7 uur en het vertrek tussen 7 uur en half acht of eerder. De reden hiervoor is, dat we na ongeveer honderd kilometer een politie escorte tot aan de grens met Bolivia krijgen. De politie zou een vlotte doorgang kunnen regelen bij de vele wegwerkzaamheden, die we tegen gaan komen. We rijden door het kustgebergte, net als gisteren. Alleen nu langs een vruchtbaar dal. Anders dan ik gewend ben, eindigt de begroeiing abrupt, wanneer aan de zijkant van het dal de helling begint. Ook vandaag weer een ruw en onherbergzaam gebergte, waar, afgezien van een verdwaalde cactus, niets groeit. Het is een groots en bizar landschap, dat zo heel anders is, dan ik ooit gezien heb. Omdat we in de mist reden, pakte ik de laptop. Echter toen ik hem eindelijk had, zaten we alweer boven de wolk in de zon. De vele gebedshuisjes, die ik ook in Chili meende te herkennen, blijken bij nader inzien allemaal, grafmonumentjes. Onderdeel is altijd een kruis en bij de weinige, waar we stopten was steeds een grafinscriptie. We zijn onderdehand tot ruim 3000 meter gestegen en zien in de verte de besneeuwde toppen van de Andes. Even later stoppen we op een grote parkeerplaats om op de begeleiding te wachten en daarna in colonne verder te rijden. In het restaurant wordt nog snel water ingeslagen en de laatste muntjes worden gebruikt om snoepjes te kopen. We drinken ook nog snel een kop coca thee. Je kunt merken dat sommige auto’s het zwaar hebben, heel langzaam rijden en rokende uitlaten. Bij de ingang van het National Park moeten we een hele tijd wachten. Dit is omdat slechts een rijbaan gebruikt kan worden. Nu blijkt het belang van de escorterende auto. Hij zorgt dat we op de juiste slechte weghelft rijden,zodat we niet in botsing komen met werkvoertuigen. En, ook heel belangrijk, hij zorgt dat de maximum snelheid niet overschreden wordt. De hoogte bij de ingang van het park is al 4168 meter. De lama’s in Chili heten vicunas. Onderweg wordt een aantal keren gestopt en dan duurt het een hele tijd eer de karavaan weer in beweging komt. Bij de Chileense grens maak ik gebruik van het lokale GWK. Oftewel een paar Boliviaanse vrouwen melden zich, met rekenmachientje en zeggen een betere koers te hanteren dan de bank in La Paz. Ik maak gebruik van hun diensten en heb geen flauw idee of ik er goed aan doe. Achteraf blijkt het een normale koers geweest te zijn. Nu hebben we tenminste Boliviaanse pesos, die Bob’s genoemd worden, om de tol te betalen en ik ben mijn Chileense geld kwijt. Aan Boliviaanse zijde zijn we meer tijd kwijt. Hier horen we, dat we ergens moeten wachten en dan krijgen we politie-escorte, 3 motorrijders, tot het hotel. In Bolivia worden we verwelkomd met een fikse regenbui, die overgaat in sneeuw. Na een hele tijd wachten op de afgesproken plek, vertrekken we met een paar auto’s en zonder escorte. La Paz is een heksenketel, links en rechts auto’s een geweldig gewriemel en maar toeteren. Het lijkt erop dat de hoogteziekte voor ons gaat meevallen; we hebben nog geen klachten en het is al 10 uur geleden, dat we op de hoge pas van 4700 meter waren.