ML woensdag 11 januari
Door: Marie-Lou
11 Januari 2012 | Colombia, Cali
Ik ben helemaal vergeten te vermelden, dat ze een grapje met ons hebben uitgehaald. Zondagavond kwam Geo met een ernstig gezicht naar mij toe. Hij vertelde dat de Argentijnse politie al de hele tijd achter ons had aangezeten en dat we eindelijk gelocaliseerd waren. Omdat wij niet te bereiken waren, had hij met ze onderhandeld. Het viel allemaal wel mee, maar ze hadden de auto verzegeld. Een ongeloofwaardig verhaal en ik ben meteen gaan kijken. Geweldig onze auto was geheel ingepakt met "peligro (=gevaarlijk) lint".
Vandaag toch weer een dag met belevenissen. De tocht gaat van Pasto naar Cali, ongeveer 400 kilometer. De weg tot Popayan, ongeveer halverwege Cali, is heel slecht. Er zijn veel kuilen en grote stukken, die opnieuw geasfalteerd moeten worden. Ook ontbreekt af en toe een rijstrook, omdat deze in het ravijn is verdwenen. Terwijl je de ene kuil vermijdt, rijd je keurig door een andere kuil. Dat overkwam ons. Hierdoor werd de velg goed beschadigd en liep de band heel langzaam leeg. We hebben het hotel op het nippertje gehaald. In de parkeergarage verwisselde Bob meteen de band. Het hotel is deze keer uiterst riant en gelegen boven een hyper modern winkelcentrum. Op de stukken ruwe weg, die nog geasfalteerd moesten worden werden we geconfronteerd met bedelaars. Met de pet, of de blote hand probeerden ze de chauffeurs geld af te troggelen. Eerst meende ik. dat het stratenmakers waren, echter toen ik later ook vrouwen hiermee bezig zag, begreep ik dat het met straten maken niets te maken had. Op de plekken waar aan de weg gewerkt werd, zag je geen bedelaars.
De slechte weg werd ruimschoots gecompenseerd door de indrukwekkende omgeving. Ook in Colombia zie je langs de weg armoedige huizen, maar ze maken geen troosteloze indruk, zoals in de woestijen van Chili en Peru. Er is meer activiteit en de overdadige vegetatie maakt alles vrolijker. Vandaag ervaar ik voor het eerst, dat ik in de tropen ben. Onderweg zag ik bomen met mango's, papaya's, bananen en ik meen zelfs een boom met durians gezien te hebben. Ook zag ik heel veel prachtige bloemen, waarvan ik er veel niet kan thuisbrengen. Onderweg kocht ik prachtig uitziende mango's. Toen we eindelijk een plek gevonden hadden om ze op te eten bleken ze, ondanks mooie rode wangen, nog helemaal niet rijp. Kortom een sofkoop.
Wat later zagen we aan de kant een kleurrijke uitstalling, met onder andere hangmatten. Omdat we in Quito geen tijd meer hadden gehad om 2 hangmatten voor 25 dollar te kopen, informeerden we hier naar de prijs. Die viel bar tegen, 140 dollar voor 2 exemplaren. Reden om ze te laten hangen.
Tot Popayan hadden we ongeveer 6 uur nodig. Het laatste stuk ging veel vlotter. Alleen werden we in Cali regelmatig geattendeerd op onze leeglopende achterband. Maar ja als je achter iemand met een routeplanner aanrijdt durf je niet te stoppen om een band te verwisselen.
De lokale TV maakte opnames en 's avonds tijdens het diner werden we getrakteerd op wervelende Zuid Amerikaanse dansers. Het is heel apart, die aandacht voor de oude Volvo's.
Vandaag toch weer een dag met belevenissen. De tocht gaat van Pasto naar Cali, ongeveer 400 kilometer. De weg tot Popayan, ongeveer halverwege Cali, is heel slecht. Er zijn veel kuilen en grote stukken, die opnieuw geasfalteerd moeten worden. Ook ontbreekt af en toe een rijstrook, omdat deze in het ravijn is verdwenen. Terwijl je de ene kuil vermijdt, rijd je keurig door een andere kuil. Dat overkwam ons. Hierdoor werd de velg goed beschadigd en liep de band heel langzaam leeg. We hebben het hotel op het nippertje gehaald. In de parkeergarage verwisselde Bob meteen de band. Het hotel is deze keer uiterst riant en gelegen boven een hyper modern winkelcentrum. Op de stukken ruwe weg, die nog geasfalteerd moesten worden werden we geconfronteerd met bedelaars. Met de pet, of de blote hand probeerden ze de chauffeurs geld af te troggelen. Eerst meende ik. dat het stratenmakers waren, echter toen ik later ook vrouwen hiermee bezig zag, begreep ik dat het met straten maken niets te maken had. Op de plekken waar aan de weg gewerkt werd, zag je geen bedelaars.
De slechte weg werd ruimschoots gecompenseerd door de indrukwekkende omgeving. Ook in Colombia zie je langs de weg armoedige huizen, maar ze maken geen troosteloze indruk, zoals in de woestijen van Chili en Peru. Er is meer activiteit en de overdadige vegetatie maakt alles vrolijker. Vandaag ervaar ik voor het eerst, dat ik in de tropen ben. Onderweg zag ik bomen met mango's, papaya's, bananen en ik meen zelfs een boom met durians gezien te hebben. Ook zag ik heel veel prachtige bloemen, waarvan ik er veel niet kan thuisbrengen. Onderweg kocht ik prachtig uitziende mango's. Toen we eindelijk een plek gevonden hadden om ze op te eten bleken ze, ondanks mooie rode wangen, nog helemaal niet rijp. Kortom een sofkoop.
Wat later zagen we aan de kant een kleurrijke uitstalling, met onder andere hangmatten. Omdat we in Quito geen tijd meer hadden gehad om 2 hangmatten voor 25 dollar te kopen, informeerden we hier naar de prijs. Die viel bar tegen, 140 dollar voor 2 exemplaren. Reden om ze te laten hangen.
Tot Popayan hadden we ongeveer 6 uur nodig. Het laatste stuk ging veel vlotter. Alleen werden we in Cali regelmatig geattendeerd op onze leeglopende achterband. Maar ja als je achter iemand met een routeplanner aanrijdt durf je niet te stoppen om een band te verwisselen.
De lokale TV maakte opnames en 's avonds tijdens het diner werden we getrakteerd op wervelende Zuid Amerikaanse dansers. Het is heel apart, die aandacht voor de oude Volvo's.
-
12 Januari 2012 - 17:31
Erik Moser:
Haha, goeie grap! Bob had zeker 'te hard' gereden. Je staat idd. wel raar te kijken als je je auto zo aantreft op de parkeerplaats. Jammer van die velg, maar gelukkig zijn jullie goed langs de ravijnen gekomen.
Groeten, Erik -
12 Januari 2012 - 18:48
Carla Sophia En Bert:
Leuke foto van de Volvo die met plakband bij elkaar gehouden moet worden.
Dat lijkt ons ook normaal na zoveel slechte wegen, het is uiteindelijk een slijtage slag.
Ik hoop dat de oudere (auto,s) het overleeft hebben met zo min mogelijk schade.
Morgen Vrijdag de dertiende ( help) de laatste trip als we het goed zien.
We hopen dat het een fijne ervaring was en wensen een behouden thuis toe.
Liefs van Bert Carla en Sophia.
p.s Carla is morgen jarig -
12 Januari 2012 - 19:40
Coby & Arnold:
Soms gebeuren er vreemde dingen tijdens julie reis, was de carrosserie niet sterk genoeg van de volvo, nou met stevig "peligro" tape kan hij weer een poosje, geniet maar met volle teugen, groeten en fijne reis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
