ML dinsdag 10 januari

Vandaag gaat de rit van Quito in Ecuador naar Pasto in Colombia. Slechts 360 kilometer. Een makkie, maar dat viel tegen. Colombia is het laatste land dat we aandoen.
In dit gebied heerst een vochtig klimaat. Dit zou veroorzaakt worden door de warme El Nino golfstroom, die bij Ecuador botst op de koude Humboldt stroom. Hierdoor wordt veel vocht het land ingestuurd. We vertrokken met nevel, zodat we ook nu weinig van de vulkanen konden waarnemen. De vulkanen hebben in dit gebied niet de kenmerkende kegelvorm en dit hangt weer samen met de wijze, waarop ze uitbarsten. Gelukkig knapte het weer snel op, zodat we, tussen de fragiele witte wolkjes door, een glimp konden opvangen van de besneeuwde toppen van de vulkanen Cayambe en de Imbaburra. Even later passeerden we een parkeerplaats met wel erg veel Volvo’s en realiseerden we ons, dat we kennelijk zojuist de evenaar waren overgereden. Dit mag je nu eenmaal niet ongemerkt doen en dus maakten we rechtsomkeert en parkeerden bij alle andere Volvo’s. Nu staken we voor een dollar de evenaar te voet over. Met GPS is een exacte plaatsbepaling gedaan en op deze plaats is een monument opgericht. Ruim 2000 jaar geleden zouden de Quito indianen deze plek ook reeds zeer nauwkeurig hebben vastgelegd. Ongelooflijk, dat ze hiertoe in staat waren met de beperkte middelen, die ze tot hun beschikking hadden.
Tegen de middag kwam de nevel weer opzetten en zorgde het vocht in de lucht voor miezerig weer. Het landschap is nog steeds heel indrukwekkend. We reden weer door een kloof met heel ver in de diepte het riviertje. Een heel hoge waterval langs de weg stortte zich omlaag. We maakten geen foto’s. Enerzijds vanwege het druilerige weer en anderzijds omdat we moe aan het worden zijn van alles wat we zien.
Voor de grens kwamen we in een file terecht. Dit hield al aardig op, maar dit was heilig vergeleken bij de ellende van het uitchecken uit Ecuador. Een meterslange file stond bij het douanekantoor voor de pascontrole en deze schoot slechts mondjesmaat op. Enfin toen we vier uur verder waren, konden we naar de Colombiaanse kant en hier was alles snel voor elkaar. Gevolg van deze vertraging was, dat we in donker in Pasto aankwamen. We reden achter Berndt aan. Echter, die bleek een ander hotel te hebben. Nu zaten we goed in de problemen, want we wisten echt niet hoe we naar ons eigen hotel moesten komen. Gelukkig bood een behulpzame hotelbediende aan om met ons mee te rijden. Blij toe, want we hadden het anders echt niet gevonden. Later op de avond hebben we een taxi genomen om bij het diner hotel te komen. De stad Pasto is bekend om haar jaarlijkse festival Carnaval de Negros Y Blancos van 4 tot 6 januari. Hoewel het festival al voorbij was, wilde men ons toch nog een beeld geven van het carnaval. Op een wand werden beelden van de optocht geprojecteerd en een bandje speelde levendige muziek.
Ook nu weer geen internet op onze hotelkamer op de zesde etage. Beneden aan de receptie, vroeg ik om hulp om op internet te komen. Dit ging probleemloos met goede signaalsterkte. Helaas boven aangekomen, bleek internet alweer verdwenen.